“Todo proceso creativo é arte pero, para min, ten que buscar o equilibrio e a harmonía. Ademais é unha válvula de escape para expresarme”

Teresa Arrojo, escultora e ceramista

A escultura é a arte de dar forma e vida á materia, de transformar o inerte en algo que respira e fala particularmente a cada observador. Nas mans dos escultores a pedra vólvese suave, o barro transfórmase en formas rechamantes e o metal cúrvase con graza.

Como unha obra de arte en constante evolución, a vida da escultora, ceramista e pintora Teresa Arrojo (Lugo, 1961) foise modelando coa mesma paciencia, dedicación e visión que emprega no seu taller. Aínda que a súa andaina foi sinuosa e estivo involucrada en todo tipo de proxectos, atopou a súa verdadeira paixón na arte, onde cada peza lle permíite expresar a creatividade que arde no seu interior.

Desde moi pequena tivo a necesidade de crear coas mans e de experimentar con diferentes materiais: pergamiños, cerámicas, barro refractario, pastas... Teresa defínese como “moi inquieta e nada purista” e encántalle probar elementos dispares, mesturar técnicas e colaborar con outros artistas para explorar novas formas de expresión creativa.

A lucense considera que a súa pericia artística venlle de familia: “Se algo de artista teño é por miña nai, era pianista e tamén pintaba”. Por ese motivo, agora firma co apelido da súa proxenitora, Arrojo, xa que recoñece que foi ela quen lle inculcou esa paixón pola arte.

Non só a súa infancia é fonte de inspiración para Teresa, tamén o é todo o que percibe ao seu redor. Para ela, o seu taller é un refuxio onde a súa imaxinación pode florecer e as súas ideas poden cobrar vida. Alí, o tempo detense e pode pasar horas xogando cos materiais e perfeccionando as súas habilidades.

O camiño de Arrojo, artista de alma inquieta, está marcado pola procura incansable da liberdade creativa. Desde o seu Lugo natal, onde o gris e o marrón eran os tons predominantes da paisaxe urbana, ata os verdes e azuis dos campos asturianos, a súa viaxe foi unha exploración constante de novos horizontes e posibilidades.

Desde moza, sentiu a necesidade de expandir os seus lindes e probar diferentes formas de expresión artística. Aínda que comezou estudando Dereito en Santiago, pronto descubriu que a súa verdadeira paixón xacía na arte. "Gustábame todo, quería experimentar e marchar de Lugo", explica. Abandonou os seus estudos de Dereito e optou por Filosofía, aínda que esta elección tampouco a satisfixo por completo. Con todo, naqueles tempos, "tiñas que estudar unha carreira".

Despois de traballar durante sete anos nun centro de emprego para mulleres, primeiro como voluntaria e logo como empregada, Teresa decidiu dar un xiro radical á súa vida e marcharse a Mallorca por amor. Foi na illa balear onde atopou a liberdade que tanto ansiaba e onde comezou a estudar Cerámica Artística nunha Formación Profesional. Ademais, tivo a oportunidade de coñecer a numerosos artistas e colaborar en diversos proxectos creativos.

“Aínda que non vivía exclusivamente da arte, compaxinábao con outros traballos para manter a miña independencia creativa. Eu non fago encargos, prefiro traballar doutra cousa se non podo facer o que quero”

Despois do seu paso por Mallorca, Teresa trasladouse a Borines (Asturias) tamén por amor. Alí, xunto á súa parella, embarcouse no proxecto de restauración dunha casa escola do século XIX. Neste recuncho da natureza asturiana, atopou un taller onde dedicarse por completo á súa arte e experimentar con novas técnicas e materiais.

"Estaba en contacto constante coa natureza", lembra Teresa. Foi alí onde creou moitas das súas esculturas máis destacadas, deixándose levar pola beleza e a serenidade da contorna. Ademais da escultura, tamén comezou a pintar, sentindo a necesidade de agregar cor á súa obra e explorar novas formas de expresión.

A súa evolución vital tamén se reflicte na súa obra. “A xente pensa que é algo que ben dado, pero é un proceso longo de aprendizaxe”, apunta. A luguesa cada vez engade máis óxidos e texturas ás súas pezas, ademais de experimentar coas posibilidades que ten o forno nos procesos de redución.

Agora a artista expón as súas obras na cidade que a viu medrar, volvendo ao seu lugar de orixe. 32 de luz é un espazo creativo que, despois de seis anos de reforma, Teresa abriu xunto á súa parella Álvaro Corrales no barrio lucense de Recatelo.

“Eu quero compartir este espazo e cedelo a artistas que teñan a miña forma de ver a arte e que estean empezando. Non é nada fácil poder vivir da arte, sobre todo a nivel galerías non todo o mundo ten a oportunidade de pode acceder a elas”

A artista considera que, para ela, o éxito é poder “subsistir do que máis lle gusta” e poder facer o que máis lle enche, crear. Séntese afortunada ao contar cun espazo no que compartir as súas obras, mais non lle interesa “posicionarse no mundo da arte”, senón expresarse artisticamente.

Pero as súas etapas vitais non só se manifestan nas súas técnicas, tamén na que foi a súa primeira exposición, “Interacción”. Partindo da noción de escultura viva que ideou en Mallorca hai vinte anos, Teresa deixou que a peza principal adquirira unha nova vida cubríndose de liques e musgos no monte de Borines. Foi un proceso longo e fascinante, onde a obra se transformou lentamente baixo a influencia do ambiente circundante.

Partindo desta concepción, a escultora tamén modelou con mestría unha serie de pezas con forma de ánforas e obuses, as cales encheu de liques e filamentos feitos de porcelana, creando unha simbiose perfecta entre o natural e o artificial.

Mais as exposicións de Teresa Arrojo van máis aló da interacción coa natureza. Na súa serie "Sinuosas" presenta a figura feminina en toda a súa beleza e misterio. Mulleres feitas de barro de manganeso, modeladas con precisión e puídas ata pechar o poro, simulan o aspecto do bronce, mentres outras están feitas de barros refractarios, mostrando a versatilidade e a habilidade técnica da escultora.

“A miña idea para a seguinte exposición é xuntar a interacción da natureza coa escultura de mulleres, facendo como se saíran da terra cubertas de musgos e liques”

Para Teresa a escultura é moito máis que unha forma de arte, é unha forma de vida, unha maneira de conectarse co mundo que a rodea e de expresar a súa visión única do universo. A súas creacións son a celebración da beleza e a harmonía que pode existir na interacción entre o ser humano e a atureza.